Doubtful Sound

Een dagje sounds of silence.

Ik weet niet wat het is maar ik word heel rustig van zijn op of in of bij water. Heb altijd al gehouden van water, zwemmen en spelen ermee. Water is hier in NZ in overvloed aanwezig, het land heeft een lange kustlijn. En als je landinwaarts gaat kom je altijd rivieren, meren en beekjes tegen. Op het Zuidereiland wordt veel gesproeid voor de landbouw, de graanschuur en op het Noordereiland heb je veel dairy, veeteelt en melkproducten. Water zat. Toch als het een tijd niet geregend heeft kunnen de mensen die ervan afhankelijk zijn tekort aan water krijgen, omdat de regenwatertank leegraakt, vooral als hij te klein is voor een heel gezin.

De route naar Doubtful Sound is lang, overtocht over een meer-busrit over een pas- de sound zelf. Je bent een hele dag bezig met de tocht en ik vond het heerlijk. Het was slecht weer toen we vertrokken, koud, regen en veel wind. ‘s Nachts had ik met nog afgevraagd of het wel door ging. We voeren een uur over het meer van Manapouri terwijl het nog zwaar bewolkt en winderig was. Wel een mooie regenboog gezien. Vervolgens met de bus een uur door een fantastisch mooi en heel dicht, dense, regenwoud met veel watervallen. Er valt hier 9-12 mt water per jaar, in Nederland nog geen hele meter. Ik moest denken aan de film The Piano uit 1993. 

Eenmaal op de catamaran in de Sound, 3 uur varen, losten de wolken vrijwel op, een beetje bleef over, maar de wind was hard en koud, dus het bleef erg fris. De hele fjord deed mij denken aan de fjorden in Noorwegen. Alleen was hier een andere begroeiing, het groen was veel lichter van kleur. De foto’s die ik heb gemaakt zijn natuurlijk niet toereikend. De tocht was om stil van te worden, een gepaste eerbied voor de natuur hier. De kapitein zette de boot stil en de motor uit op de plek die ze ‘the sounds of silence’ noemen. Er waren veel watervallen, een paar grote die ik gefotografeerd heb, er waren dolfijnen, die ongestoord langs de boot zwommen alsof er niets aan de hand was, we hebben zeehonden zien liggen op een rots, er waren vele vergezichten en doorkijkjes, bij de Tasman Zee werd de deining behoorlijk sterk en de golven hoog. De wanden stegen soms loodrecht op uit het water, de boot lag er enkele meters vandaan, bijna kon je de wand aanraken, de fjord is op plekken 430 mt diep. Iedere 5 minuten veranderde het uitzicht en op de terugweg zag je het weer van de ander kant, met ander weer. 

Terwijl wij erdoor heen voeren werd het hoogwater, je zou denken dat de golven of het water dan binnen liepen, maar de wind vanaf het oosten was tegengesteld en zo sterk dat de golven juist naar het westen rolden. 

Nieuw Zeeland heeft alle wereldwonderen/ natuurfenomenen in een micro klimaat. Zo ook deze fjorden.