Wellington

Een levendige stad die nog nasiddert van de aardbeving van twee jaar geleden en de aanslag in Christchurch 14 dagen terug. Mijn algemene indruk was een positief melancholische. De stad is gezellig druk, er is veel te zien.

Ik was bij mijn nicht Lidia en haar man Craig, geweldige hosts, prima sfeer en goede zorg. 

Craig weet veel over zijn stad en de geschiedenis te vertellen. Hij is er geboren en getogen. Er staan veel gebouwen leeg, instortingsgevaar, allemaal sinds de aardbeving van twee jaar geleden, zelfs de bibliotheek is onlangs nog gesloten. Heel jammer want menige inwoner is ontheemd nu. 

In het Te Papa museum, het nationale museum van NZ, was een indrukwekkende tentoonstelling over de strijd op Gallipoli waar de ANZAC, de Australische en Nieuw Zeelandse militaire organisatie, aan mee deed in 1915 tijdens de Eerste Wereldoorlog. Wat een slachting en verspilling van mensenlevens, en alleen maar omdat Churchill in een opwelling besloten heeft dat Turkije niet te groot mocht worden. ANZAC day is een nationale herdenkingsdag in NZ en Australië “who served and died in all wars, conflicts, and peacekeeping operations”, zoals bij ons 4 mei. 

Ook was er een festival, diverse soorten muziek rondom de belangrijkste en oudste straat Cubastreet, niet meer wat ervan werd verwacht. Het bestaat al vijf jaar en altijd hebben de podia buiten gestaan. Maar nu waren ze binnen en de twee die nog buiten stonden waren met hekken afgezet, er vond tassencontrole plaats door mensen die ervoor verontschuldigen. Cubastreet dat voor deze gelegenheid autovrij zou moeten zijn was als een gewone zaterdag. Er was weinig te merken van een festivalsfeer. Het was voor mijn medereizigers een grote teleurstelling. Later vertelde lidia aan haar buurvrouw hoe het was en die wist nog niet of ze wel zou gaan op zondag. Het Gipsy podium zagen we later in Petone staan, 10 km buiten de stad.

Vervolgens heb ik met blijde verbazing gelezen over de Sufragettes van NZ in de stadshal. In 1893 hebben ze een handtekeningenactie georganiseerd en 25000 en later nog eens 6000 handtekeningen opgehaald. De rol met handtekeningen hangt er. Kate Sheppard was de vrouw van het eerste uur, die het hele land heeft doorgereisd. NZ had als eerste in de wereld vrouwen kiesrecht. 

We liepen langs de rechten faculteit van de Universiteit, een schitterend geheel houten gebouw, waar de fireplaces zijn uitgehaald om geen brand te veroorzaken, maar dat wel alle Earthquakes heeft overleefd. Het rook er naar een oude bibliotheek.

De terugweg naar Auckland heb ik met de trein gedaan. 11 uur reizen van zuid naar noord met afwisselend mooie en minder mooie vergezichten (of word ik wat blasé na alles wat ik heb gezien?). Het vermelden waard is de manier waarop de trein een berg in het vulkanische Tongariro Park over moet. Dat gaat via een ‘spiraal’. De trein maakt min of meer een 8 en je rijdt dan langs de spoorlijn waar je net overheen reed. Zie het plaatje.